Het chemomonster
Onherkenbaar
Wie ben ik!!??
Emoties overspoelen mij.
Het maakt mij angstig, gevoelens zo heftig en intens dat ik niet meer weet hoe te handelen.
De naakte Paula komt te voorschijn.
Geen gedachtengang meer in dienst van een ander, alleen ik, en de intense boosheid.
Slaan wil ik en schoppen keihard ,alle ruiten aan diggelen.
iedereen, iedereen is mijn doel.
Het is nu klaar mijn kale kop.
Kanker okee maar nu niet meer.
Huilen, huilen, huilen...........................
Gevoelens inderdaad die ik niet meer trok.! Omdat ik mezelf echt niet meer herkende heb ik het ziekenhuis gebeld. Ze reageerde heel adequaat en dezelfde middag kwam er al iemand langs. ( Toppie in de huidige zorgmaatschappij).Het belangrijkste was dat ze mij de bevestiging gaf dat deze gevoelens er mochten zijn en logisch waren. Het mooiste wat ze eigenlijk zei was dat nu primaier de ware Paula naar voren kwam die uiteindelijk even niet meer de energie had om mee te gaan in de gevoelens van anderen maar totaal voor haar zelf ging staan. Het blijft, zeker voor mij, een heel leerproces.
Nu is het vrijdag en de chemo loopt langzaam mijn lichaam weer uit. Ik kan weer naar buiten energie op doen.....even weer leven. Dat er wordt gezegd dat chemo geen invloed heeft op je geestelleven , ik weet het niet, Ik heb er mijn grote vraag tekens bij.Verder heb ik nu ook weer een bijzondere bijwerking..Ik krijg pijn in mijn voet. Als ik google (nee, niet slim Paula) word ik daar niet blij van en zeker iets wat ik volgende week aankaart bij de oncoloog. Dinsdag MRI scan , vrijdag de uitslag.
Keep in touch
liefs Paula