en dan is het alweer 6 weken na de laatste bestraling.Negen maanden geleden kreeg ik de mededeling, en dan stap je gewoon maar in want uit stappen is geen optie. Ik las mijn vorige verhaal even terug en besef wat ik nu ook weet. Ziekenhuizen , de hele periode; ik heb het niet beseft. Je hele lijf zet je op: niet voelen , doorgaan anders trek je het niet. Hoe graag had ik niet als een molletje onder de grond gaan wonen en als alles achter de rug was terug komen maar zo werkt het niet. Het is te bizar voor woorden maar zoveel dingen herinneren mij nu aan die periode, parkeerautomaten, het programma van euh RTL 4 the voices, elke vrijdag zat ik tijdens de chemo daar naar te kijken( ik moest wat) en nu wordt er dus reclame voor gemaakt. De nieuwe voices....en mijn buik kiepert.......!! Zo diep is de inpact om mijn lichaam en geest.

Ik besef heel goed dat mensen iets anders willen horen. Wauw die Paula heeft het goed doorstaan en kijk hoe goed ze er uit ziet.Ik weet het allemaal, maar het voelt niet zo. Ik speel ook geen toneel. Dat heb ik nooit gedaan en zal ik ook niet zo snel doen. 

Waar ik wel blij van wordt is dat ik weer kan sporten. En dat ik vrolijk wordt van dansen en spinnen op mijn muziek. Gewoon uit mijn dakkie gaan. En van fijne mensen om mij heen die accepteren, hoe moeilijk het ook vaak voor hun is, dat ik niet altijd de vrolijke Paula ben. Prachtig nummer van Claudia de Brey, mag ik dan bij jou schuilen......

En nu.............................nu heb ik vorige week alle moed bij elkaar geschraapt en een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. IK zal toch aan de hormonen moeten. En als mensen aan mij vragen of ik nu genezen ben.....dan ja, dan weet ik het niet. Wat is genezen!! Alles wat kleiner is dan 2,5 mm zien ze niet dus ik weet het niet. Maar dat is wel heel mooi , op dit moment hou  ik mij daar niet mee bezig. IK heb vertrouwen.

 LEEF

 Leef je eigen leven

 wees bewust van je eigen gevoel.

 wat voor jou recht is , is voor een ander krom.

 Kom dicht bij jezelf, 

 bij dat plekje waar jij alleen bent

 is dat groen dan ga je verder

 bij rood is het ho.

 oranje wees gerust; tijd is het antwoord.

Zomaar wat woorden..............

 Liefs Van Mij.

Oh en wacht de foto moet ik ook even veranderen want ik heb natuurlijk al weer een hele "bos"

En dan loop je op veertien juli het ziekenhuis uit. Laatste bestraling gehad..............wauw wat heerlijk. Mijn verstand zegt: paula je moet nog even naar boven om nieuwe afspraken te maken maar mijn gevoel zegt iets heel anders: vrijheid , wegwezen nooit meer het ziekenhuis in..... Mijn gevoel laat ik winnen....Ik wil even een vlieger zijn die alle kanten op kan van de wind.

De gele wereld (geschreven door albert espinosa)

Vorige week kwam een dierbare vriendin van mij langs. Zij gaf mij het boek de gele wereld. Zij had deze ook gekregen en gaf het door aan mij.  Het boek raakte mij. Van veel boeken, welke over kanker gaan, raakte ik soms wel depri maar dit boek gaf mij energie. De schrijver heeft tien jaar kanker gehad en beschreef alle lessen welke hij geleerd had hiervan. Voornamelijk van de periode dat hij in het ziekenhuis lag. Hij was toen een puber en leerde wijze lessen van andere mensen (gele wezens)

Hij vertelde ook over je ontmoetingen met gele wezens.(zijn benaming ervan) Mensen die je pad kruisen op de meest wonderbaarlijke plekken en je gelijk voelt jij bent bijzonder. Dat kunnen kortere of langere relaties zijn. En soms maar een paar minuten. Voor mij herkenbaar................. En soms ook pijnlijk omdat deze personen bedoelt zijn om niet altijd bij je te blijven. Ik ga dit boek doorgeven en hopelijk geeft deze persoon het ook weer door. Wijsheid en liefde moet gedeeld worden

En nu...........nu ga ik een paar dagen naar Duitsland......... naar iemand die ik niet ken (alleen via face). Leer proces na kanker gaat beginnen! 

Ik blijf zeker schrijven ............ want straks  moet ik aan de hormonen en daar zie ik nu al tegen op. Vandaar even geen ziekenhuis. Dus alsjeblieft lieve mensen kom even niet in het ziekenhuis te liggen..... Straks is mijn emmertje met energie weer wat voller en dan kom ik graag langs.

Liefs Paula xxxx

Op 22 november kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. En nu op 8 juli zit ik in de laatste traject. Inderdaad is het hard nodig om het traject in fases te beleven anders is het een grote berg waar haast niet door heen te worstelen is. Nog vier keer bestralen en dan niets............. en dat is dan toch ook wel weer heel gek als je beseft hoe je leven in het teken heeft gestaan van kanker. En dan nu verder en dat is dan ook weer zo een ding. Vanuit de mensen welke er "verstand"  van hebben is mij van te voren al aangegeven dat dit voor velen ook weer een proces is omdat je nu weer verder moet. Ik zelf merk het al aan hoe je nu benaderd wordt door andere mensen welke het niet weten. Ik heb nu een onwijs stoer kapsel.......Laten we zo zeggen als iemand mij nu ziet hoeft het niet zo te zijn dat je gelijk aan kanker denkt. En ik bemerk nu hoe mensen je weer "gewoon" benaderen. Heel prettig maar aan de andere kant mis ik ook wel dat stukje extra aandacht .Opmerkingen van : je bent bijna klaar kan ik op dit moment dan ook nog niet veel mee. Want wat is klaar!!!!!  Ik zelf begin nu aan de verwerking. Dat is voor mij wel duidelijk. 

Bijzondere dingen heb ik mee gemaakt de afgelopen weken welke ik graag deel:

Op een vrijdagavond liet ik zwabber uit en het was stil op straat. (nee ,er was geen voetbal !!). In de verte kwam er een jongeman aan gelopen. In het voor bij gaan zeiden we elkaar gedag. Ik liep verder. Opeens hoor ik achter mij sorry. En daar stond de jongeman weer. Hij vroeg of hij mij wat mocht vragen. Ik zei Ja...! Hij vroeg waarom ik zulke korte haren had. Ik legde het uit. Hij vroeg of hij mij mocht zegenen. Ik  zei dat dit mocht. 

Vandaag in het ziekenhuis maakte ik ook weer wat bijzonders mee.  Voor  dat ik werd opgeroepen werd er een Mevrouw van der Fluit opgeroepen (dit is mijn meisjesnaam, naam van mijn vader)..Okee denk ik dat is bijzonder omdat deze naam niet veel voorkomt maar alla. Maaike die mee was zei tegen mij:  goh gisteren zat er een mevrouw van der Vooren tegen over mij zij leek erg op jou. Van der Vooren is de meisjesnaam van mijn moeder. Voor mij was dit weer even een teken van boven van mijn vader en moeder.

Andere mensen gaan hier misschien aan voorbij maar voor mij is het zichtbaar aanwezig. Nooit ben je alleen al voel je soms wel alleen en eenzaam.

Straks weer sporten. Gelukkig is mijn conditie nog redelijk. Ik ben nog zeker niet op mijn oude niveau maar dat komt wel weer. Ook valt mijn moeheid redelijk mee. Afgelopen zaterdag toch de wedstrijd helemaal afgekeken tegen Costa Rica. Ik kan genieten van het voetbal al zie ik het meer als: tijd voor een feestje. Lekker gek doen..... Heerlijk.....

dag lieve allemaal......

IK kijk naar buiten en zie de regen, misschien tijd voor een regendans!!

liefs Paula

. 

Schaamte

Nog nooit in mijn leven ben ik zo vaak geconfronteerd met "schaamte"... en bedacht mij steeds vaker wat is dat nou eigenlijk voor een gevoel schaamte.

Schamen heeft uiteindelijk  te maken met het anders doen of gedragen of uiterlijk anders zijn dan de "gemiddelde" mens. 

Het kan een "terecht" schaamte gevoel zijn. Als je iets gestolen hebt kan je daarna een schaamte gevoel hebben wat zo duidelijk is dat je daarna niet meer steelt. Een schaamte gevoel kan zich ook ontwikkelen nadat jij van mening was dat je iets goed deed maar de mens er anders over dacht. Dan is het eigenlijk een onterecht schaamte gevoel. 

Menigmaal wordt er aan mij gevraagd of ik al die blikken zie en wat dit met mij doet. Ik antwoord dan dat ik dit vaak al niet meer zie of misschien heb ik mij er wel gedeeltelijk voor afgesloten omdat dit de enige manier voor mij is om het te overleven.

Schaamte     d.d. 4 juni 2013 avl amsterdam 

dag mevrouw hier ben ik dan

ct scan, maar eerst een info praat

oefenen voor de bestraling, 

40 seconden, hou je adem maar in

puf puf puf (waarom denk ik zo vaak aan zwanger zijn)

mag ik de zee in met al die strepen

vraagteken op haar hoofd

het woord "schaamte" viel

moest ik mij schamen dan?

wie bepaald , wat is de grens

niemand kan deze grens zien

7 juni: stekeltjes,  strepen en litteken op het strand

Schamen, ja toch wel

Boosheid.....ja

Maar met mijn hoofd omlaag kom ik niet verder

Ik spartel en kom boven

Kanker

Aanlopend hoor ik het gesprek

Het woordje "kanker" hoor ik in mijn oren.

Weet je zegt het jonge ding.

Hij staat op luidspeaker

Oh,wie is er dan bij je.

Ik loop langs

 Ik kan zoveel kwijt over de verhalen, uitdrukkingen welke ik nu tegenkom.  Meestal zo bijzonder. Ik besef mij nu opeens dat ik vaak niet  de positieve dingen schrijf. MMMMMMMM interessant. Want uiteindelijk houdt dat mij overeind. Volgende keer oke!(ga  nu slapen)

Dikke kusssss Paula

Wat zou een mens moeten zonder "de Liefde"

Afgelopen dinsdag kreeg ik dus even een niet zo een leuk bericht. Ondanks dat de pet, mri en wat voor een scans nog meer zeiden dat de lympfen schoon waren bleek, nadat de poortwachtersklier op kweek  was gezet, deze  niet schoon was.  Echt dit had ik dus niet verwacht. De borst was wel totally schoon en hadden eigenlijk teveel verwijderd (als je alles van te voren weet).

Nu kwam dus de vraag wat nu: een totale okselkliertoilet (alle klieren verwijderen d.m.v. operatie)  en bestraling of uitgebreidere bestraling. Even totaal van het padje keerden we terug naar huis. Alsof je weer aan het begin staat........! De chirurg belde na een uur  thuis terug en gaf aan dat ze in overleg  met het AVL in Amsterdam toch besloten hadden  om  alleen voor de bestraling te gaan. Het vervelende is nu dat ik denk: okee wat zien ze dan wel op die scans en waar zit het dan eventueel nog meer...............

Okee daar gaan we weer..alle scherven weer bij elkaar zoeken en verder gaan. Elke keer jezelf weer die schop onder je kont geven en positief blijven. Uiteindelijk komt dat wel weer..........................

Gisterenavond naar een concert van Marco geweest. En dat geeft een onwijze spirit....(hij vertelt het leven)even de hele avond uit mijn dakkie.....dansen is zo totally mijn passie..Daarna nog even in een kroeg gedanst  en als dan ook nog een totale onbekende tegen mij zegt: wauw wat heb jij ondanks  alles( 2 mm haren dus was duidelijk wat ik heb) een onwijze prachtige uitstraling echt ongelovelijk..een topper ben jij.....! dan denk je als een "oud wijf": jip het zijn de kleine dingen die het doen............... 

Vandaar dus mijn titel " de liefde"

Liefde is overal als we het maar kunnen zien en willen ontvangen.........Het is even dat iemand nok nok op je deur doet , even die knuffel ,even dat compliment , even die vlinder die bij het graf van mijn ouders komt zitten, dat kaartje in je brievenbus, dat bloemetje, de mus die je koekje op eet .........................................   

Als je twijfelt volg je hart ........Ik ben nog lerende .....................

Knuffel van mij

Woensdag was de dag. Dinsdag foto's gemaakt om te kijken waar de poortwachtklier zich bevind. Deze klier wordt er meestal uitgehaald om te kijken of er sowieso geen uitzaaiingen zijn in de klieren. Tot nu toe was daar geen reden voor maar alles voor de zekerheid. 

Woensdag mij al melden om zeven uur. Het fijne was dat ik nog steeds niet zenuwachtig was. Eerst nog een onderzoek. Ja dat ging gewoon door. Het was wel een bizar onderzoek. Via een echo werd gekeken waar de marker zich bevond zodat de chirurg straks wist  waar de tumor ooit gezeten heeft. Toen ze dat wisten werd ik verdoofd en werd ik min of meer met een pijl door boord. Ik heb er een foto van gemaakt want echt de boog ontbrak. Het zag er zo bizar uit. De uiteinde van de pijl werd op de marker gezet. De rest stak er uit. Toen weer naar de afdeling want de operatie liet nog even op zich wachten. Inmiddels was het negen uur. Om half tien zei ik tegen Robert dat hij wel mocht gaan want ik wilde graag slapen. IK vond het wel heel vreemd van mezelf want ik was nog steeds niet zenuwachtig. Ik voelde mij sterk en krachtig. Om 12 uur werd ik pas geopereerd. De twee chirurgen overlegde nog even hoe of wat. En toen zakte ik langzaam weg........................................................................

Om 2 uur werd ik wakker..nou ja wakker duurde even voordat ik alles weer helder zag. De chirurg vertelde mij dat ze een soort taartpunt hadden weg gehaald. Helaas meer dan ze verwacht hadden....... IK knikte maar wat, meer zat er op dat moment niet in voor mij. Langzaam kwam ik weer bij. Voelde mij best goed alleen reuze moe maar dat is logisch. Nadat ik op de afdeling lag durfde ik langzaam te kijken naar de "schade". Ik verwachte een heel groot dik verband maar alles behalve dat. Er zat een dik gaas op en verder niks. MMMMM dat viel mee. De pijn was ook onder controle. Als ik meer pijn kreeg kon ik zelf de morfinepomp bedienen.Verder kreeg ik extra zout oid omdat mijn bloeddruk zo laag bleef. Ik wilde graag slapen maar ik werd continue wakker gemaakt door de verpleger. Ik zelf gaf aan dat hij zich niet druk hoefde te maken omdat ik dit de vorige keer ook had  gehad tijdens de opname en dat het vanzelf weer goed zou komen. Wat ook bleek te kloppen maar ach hij bedoelde het goed..... Donderdag was nog wel een slappe dag al ging ik al naar beneden met drain en al. Vrijdag tja .........wat was wijsheid......! Uiteindelijk besloten, in overleg met de chirurg nog een dagje te blijven. IK had ook het idee dat ze dit besluit liever aan de plastisch chirurg overliet. Maar vroeg ik: mag ik naar buiten. Ja hoor ik mocht best even naar buiten. MMMMM tja ik denk dan zelf niet aan het pleintje voor het ziekenhuis maar aan een lekker terrasje.  Wat ik dan ook deed. Met drain en al huppekee...... Lekker in de zon en genieten.....Toen ik terug kwam op de afdeling stuurde ik robert nog even een wappie want dacht ik :ach vanavond even naar het strand ook leuk. Aiiiiiiii toen kwam de verpleger en vroeg of ik lekker in de zon had gezeten. Dus in mijn enthousiasme vertelde ik over het terrasje. Dat bleek dus niet te mogen.......! Maar hij hield het wel voor zich en was toch wel benieuwd waar dat leuke terrasje was!! Zaterdag naar huis dus eindelijk, zonder drain en het litteken viel ook mee. Wat een opluchting.

Nu wordt dinsdag 27 mei een spannende dag. Dan hoor ik of de buitenste rand schoon was. Dat is toch wel heel belangrijk. 

Kale koppie.

Even niet een pruik

Even niet een hoed

Even niet een sjaal

Even niet een bandana

Beginnende haren

Ik laat ze gaan in de wind

de zon op mijn bol

verwaaid, stralend  sta ik.

Liefs Paula xxx

Zo dat is even geleden........Lijkt wel alsof je na de chemo therapy even moet resetten. In de periode van de chemo's is het continue overleven. Je staat in een boxring en van alle kanten komen de klappen en na elke klap is het weer opkrabbelen en dan komen de klappen niet meer.  Dat is dan ook weer wennen. Het leven is weer iets meer plan baar. 

Gisteren het positieve bericht gehoord dat er op de mri scan niets meer te zien is. Ik was niet bang maar toch als je het echt hoort dat er niets te zien is dan overvalt je toch een onwijze blijheid.  Het is toch in veel gevallen zo anders........ En nu op naar woensdag. Het malle is dat ik niet tegen de operatie op zie, alsof je die fase voorbij bent. Er is al zoveel aan mij geknutselt en gedaan dat ik dat niet meer zo erg vind. Maar wel hoe het daarna uit ziet. Dat wordt een Oeffffffffffffffff moment. Geen idee hoe ik daar op ga reageren. Denk er maar niet teveel aan want ik word er, en verdrietig van en  het heeft geen zin. Misschien is het  struisvogel tactiek maar soms is dat maar even nodig.

Twee weken geleden  naar Napels geweest.  Zo een arme stad, heel bizar, verpauperd!  Toch had het net zoals elke stad bijzonderheden die je nergens anders ziet. Elke wijk met zijn eigen sfeer.....kleine straatjes met overal waslijnen... Pompeij gezien. Uit eten gaan ook iets bijzonders. Mee gemaakt dat het personeel  als een stel dolle stieren door de tent heen rende. Reuze vermaakt in die tent want als het gewoon gaat is het ook zoooooooo gewoon. 

Morgen weer de koffer pakken want dan gaan wij (robert, eline en ik) naar Malta naar Romy. Al gehoord dat zij daar nu elke dag heerlijk aan het strand ligt dus dat wordt weinig mee en heerlijk relaxen aan het strand!

O, ja  mensen vragen regelmatig aan mij of ik mij niet verveel.......en eerlijk gezegd, nee. Hoe ik het allemaal deed hiervoor geen idee maar nu ben ik sowieso al druk met fysio, ziekenhuisbezoek maar ook gewoon niets doen. Of terrasje pakken met een capuchino. 

dag lieve mensen............. tot snel

dikke kussssssss paula

Blij dat de laatste chemo is geweest maar vorige week  vrijdag alweer de nieuwe ronde gestart. Bezoek aan de chirurg. Prima vrouw welke duidelijk uitlegde wat mij te wachten staat bij de operatie. Ik had inmiddels al aangegeven dat ik het liefst wilde dat er daarna niks te zien zou zijn maar ja ik begreep ook wel :dit is een droom scenario !! Wat zij natuurlijk ook bevestigde. Belangrijkste is dat al de foute cellen verwijderd worden. Veertien mei zal ik onder het mes moeten. Tien dagen daarna krijg ik te horen of de buitenste rand van wat ze verwijderd hebben  schoon is. Dat wordt dus ook een belangrijk moment. Gisteren naar de plastisch chirurg geweest. Hij zal in overleg met de chirurg bekijken wat de beste plek is waar uiteindelijk het litteken komt. Esthetisch gezien maar ook wel zodanig dat het goed te behandelen is. HIj zal de wond dicht maken. Plastisch chirurgen zijn daar speciaal voor opgeleid en ik wil toch  het "beste".

Zo draait de mallemolen al weer op volle toeren. Als je van te voren weet wat je allemaal te wachten staat. ......Nog maar nauwelijks bekomen van de chemo en huppekee volgende traject. Veel emoties bestormen je. Ik noem het altijd maar in het rijtje: kaal hoofd, overgang, borst aangetast......je vrouwelijkheid is soms ver te zoeken ! 

Maar ik ga toch nog even voor 14 mei heerlijk twee keer op reis. Lekker een  paar dagen naar Napels en nog een paar dagen naar Malta waar Romy 6 weken heengaat voor een cursus Engels. Cultuur snuiven , lekker eten en afleiding.................

veel liefs van mij voor jullie allemaal xx

ps............. zo benieuwd wanneer mijn haren weer gaan groeien..........

Gisteren mijn laatste chemo gehad! Grappige is dat ik steeds meer weet wanneer alles toe slaat. Na het eten gisteren heb ik nog  gefietst  buiten maar daarna kwam de man met de hamer dus zzzzzzzzzzzzzzzzzz. Wel heb ik de derde week (verleden week dus) veel te veel gedaan. en ook dat merkte ik( was erg emotioneel) Misschien wel omdat chemo bekend terrein werd maar nu komt het volgende eraan...............

Gisteren voor mijn  laatste chemo heb ik een gesprek gehad over de operatie die mij te wachten staat.Daar werd ik niet zo blij van. IK hoopte, omdat mijn tumor verdwenen is,  er bijna niks weg hoeft en dat had ik ook begrepen. Anderhalf cm om de marker heen maar nu werd er gesproken over 5 cm..aiiiiiiiiiiii!!  En na de bestralingen wordt mij afgeraden niet meer met de aangedane borst de zon in te gaan, nu kan ik daar nog wel mee handelen , maar het word een groot vierkant blok en dat is niet zo mooi..Ik als ZONNEFIEL vind dat helemaal niks. Ook de kinderen en Robert reageerde: jij niet in de zon dat is eigenlijk niet mogelijk.......wachten nog maar af, volgende week weer gesprek. Afgelopen vrijdag heb ik al gevraagd om een andere chirurg , had daar hele fijne berichten over gehoord, (schijnt heel lief te zijn) en nu gevraagd of er ook een plastisch chirurg bij kan!

Ja ik word eens assertief............Het is toch mijn lichaam......................

Natuurlijk is het belangrijk dat je helemaal geneest en dat besef ik ook maar kwalitiet is ook belangrijk.......

Geniet nu even van een vogeltje welke een nestje maakt. Andere jaren zou mij dat niet echt opgevallen zijn vanwege de rat race in ons leven maar nu geniet ik van deze kleine dingen....... En heb zelfs bloemetjes gepland.......Heel bijzonder voor mij..

dag lieve mensen....fijn dat jullie mijn blog lezen en mocht je vragen hebben of advies altijd welkom....!!

De zon staat al hoog aan de hemel en ik ga vandaag dus ook heerlijk genieten op mijn ligbedje van de zon. Deze kuur ging zo een stuk beter dan de vorige. Voor het eerst geen last gehad van mijn longen hierdoor heb ik dus bijna elke dag kunnen sporten. Alleen het afgelopen weekend was de dip zodanig dat ik alleen gewandeld heb. (wat ik nog steeds elke dag doe, zo lekker)Ik heb dus "gewoon" domme pech gehad dat ik een bacterie /virus heb opgepakt welke moeilijk uitroeibaar was waardoor de eerste maanden echt niet leuk waren. Nu alleen nog de zesde en klinkt misschien raar maar ik kijk er naar uit. Kom maar op met die kuur dan kan ik daarna weer verder. En dan mijn haren weer terug mmmmmmmmm daar kijk ik naar uit. ha ha ha ha afgelopen zondag lag ik ook even in de tuin en wonderwel zag ik toen een paar beenharen. Normaal zou ik denken :oeps vergeten te scheren dus die moeten er zo snel mogelijk af. Maar nu ging ik ze dus bestuderen....Wauw dacht ik beenharen wat bijzonder . het nog maffere was dat het even door mij heen schoot of ik er een foto van zou maken en die op facebook zou zetten. Blij met een paar beenharen............ja zo gek kan het leven zijn..........( enjoy the little things beenharen) ....

Straks weer naar mijn fysio club. Het is toch best een uur behoorlijk trainen. En je deelt je ervaringen. Ieder heeft zo zijn eigen verhaal. Al kan ik eerlijk gezegd ook soms het woordje kanker niet meer horen. Als mensen mij zien als ik een bandana op heb weten ze dat ik kanker heb en dan worden mensen toch geconfronteerd met hun eigen verhaal hierin en dit ook graag met mij willen delen. Soms okee maar soms denk ik ook wel "rot op"  . Voor mij inderdaad ook de reden dat als ik hier echt geen trek in heb mijn pruik op zet. Paula gaat dan zeg maar "undercover"................sssssssssttttttttt

Verder merk ik dat ik nu niks meer voel. Geen verdikking of knobbel. Na de vierde kuur merkte ik geen verschil maar nu dus wel.Daar ben ik wel super blij mee. 

Nou lieve mensen ik ga mijn bedje klaar zetten..........

Enjoy the litte things of live..

liefs paula xxxx